Adwent – Roraty
Roraty, msza roratna, pot. msza roratnia – pierwsza msza przed lub o wschodzie słońca w okresie adwentu. Jest to msza wotywna o Najświętszej Maryi Pannie. Nazwa mszy pochodzi od jej introitu, który zaczyna się od słów rorate cæli desuper (‘spuśćcie rosę niebiosa’). Charakterystycznym elementem rorat jest zapalanie świecy, zwanej roratką (świecą roratną). Świeca ta umieszczana jest w pobliżu ołtarza jedynie w adwencie. Symbolizuje Najświętszą Maryję Pannę. Współcześnie z uwagi na udział dzieci i młodzieży roraty odprawia się często wieczorem. W wielu parafiach dzieci przychodzą na msze roratne z zaświeconymi lampionami . Przez wieki bardzo silna była tradycja Mszy św. roratniej, w której uczestniczyło bardzo ludzi, także królowie wraz z ważnymi osobami w państwie.
Uczestniczę we wspólnocie Kościoła
To hasło przewodnie nowego roku duszpasterskiego. Wszyscy jesteśmy włączeni na mocy chrztu świętego w Kościół Chrystusowy. Każdy z nas powinien włączyć się aktywnie w życie duchowe swojej parafii.
Ewangelia według św. Marka (1, 1 – 8)
Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jak jest napisane u proroka Izajasza: «Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki», wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».
Komentarz do Ewangelii
Jan Chrzciciel, człowiek wielkiego formatu, można powiedzieć Mąż Boży. Wiódł twarde życie, wymagał od innych, ale przede wszystkim od siebie. Miał wielki autorytet, rzesze ludzi przychodziły do niego , aby posłuchać, aby zobaczyć prawdziwego świadka Bożej sprawy. Przyjmowano od niego chrzest nawrócenia, będący znakiem przemiany życia. Jan głosił bliskie nadejście Chrystusa, Syna Bożego. Nie szukał swojej chwały, ale wskazywał na Chrystusa, obiecanego Mesjasza – Zbawiciela człowieka. W naszych czasach pilnie potrzeba świadków na miarę Jana Chrzciciela, aby bronić prawa naturalnego i Prawa Bożego przed zalewem bezbożnictwa.
Prace wykonane przy nowej instalacji grzewczej w kościele
- Zdemontowano stary piec nadmuchowy i jego instalacje kominową.
- Wykonano nową wewnętrzną instalacje gazową dla nowej kotłowni wraz z przygotowaniem zabezpieczenia przeciw wypływowego gazu, który będzie podłączony po zakończeniu drugiego etapu.
- Wykonano wylewkę betonową pod nową centralę grzewczą.
- Wykonano centrale wentylacyjną z nagrzewnicą wodną i podłączono ją do istniejących kanałów wentylacyjnych.
- Wykonano nową kotłownie gazową z kotłem gazowym i zasobnikiem buforowym. Kotłownia jest przygotowana do montażu drugiego kotła.
- Postawiono nowy komin chromoniklowy spełniający normy budowlane.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Chiesa si Santa Lucia del Gonfalone – Kościół św. Łucji w Rzymie w swojej nazwie nosi określenie Gonfalone i jest to odniesienie do bractwa, które dawniej miało w nim swoją siedzibę. Patronką świątyni jest św. Łucja – dziewica, która poniosła śmierć męczeńską za wiarę chrześcijańską w 304 r w Syrakuzach na Sycylii. Św. Łucja jest wymieniana w pierwszej modlitwie eucharystycznej a jej wspomnienie w kalendarzu liturgicznym przypada na 13-tego grudnia. Kościół został wybudowany na początku XIV wieku, pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 1352 r. Określano go wówczas jako Santa Lucia Nuova aby odróżnić go od istniejącego w tej okolicy starszego kościoła, również pod wezwaniem św. Łucji. W XV wieku papież Marcin V przeniósł do tego kościoła siedzibę wspólnoty Ordine degli Accomodanti di Madonna S. Maria. W 1486 r. wspólnota ta przez połączenie z innymi podobnymi utworzyła bractwo Arciconfraternita del Gonfalone. Określenie kościoła jako Santa Lucia del Gonfalone zostało po raz pierwszy zapisane w czasach papieża Piusa V (1566-72). W kolejnych wiekach świątynia była poddawana kilkukrotnie przebudowie i renowacji. Kościół posiada wysoką dzwonnicę przylegającą do budynku po prawej stronie, która z każdej strony ozdobiona jest doryckimi kolumienkami. Świątynia jest jednonawowa z półkolistą absydą (pomieszczenie dołączone do bryły budynku, zawierające najczęściej prezbiterium). Po obu stronach znajdują się po trzy kaplice boczne. Z nawy do kaplic prowadzą łuki oddzielone szerokimi filarami doryckimi. Na filarach znajdują się obrazy przedstawiające postacie ze Starego Testamentu: Tobiasza, Nehemiasza, i Ezdrasza po lewej, natomiast po prawej Daniela, Zorobabela i Jeremiasza. Wnętrze jest ozdobione bogato freskami przedstawiającymi alegorie Sztuki i Historii, sceny z życia N.M.P oraz wydarzenia z historii Bractwa Gonfalone. W ołtarzu głównym znajduje się kopia obrazu Salus Popoli Romani (Ocalenie Ludu Rzymskiego) zwanego też Matką Bożą Śnieżną. Jest to wizerunek Marii Panny znajdujący się w Bazylice Matki Bożej Większej (Santa Maria Maggiore) w Rzymie, pierwszej w Europie i największej świątyni pw. Matki Bożej. Boczne kaplice poświęcone są: św. Franciszkowi Salezemu, który oddaje cześć Madonnie z Dzieciątkiem, św. Łucji, św. Piotrowi i Pawłowi gdzie można podziwiać dzieło przedstawiające ostatnie spotkanie apostołów przed męczeństwem w Rzymie, św. Karolowi Boromeuszowi, św. Franciszkowi z Asyżu oraz krucyfiksowi. W kaplicy krucyfiksu znajduje się krzyż czczony przez bractwo od początku jego powstania. Tytuł kościoła tytularnego ustanowił w 2003 r. papież Jan Paweł II.
Anita Iwańska – Iovino
